Η ιδέα για την δημιουργία αυτής της εγκατάστασης ήρθε μέσα από τον βομβαρδισμό των λέξεων που ακούμε και βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων στην προσπάθειά τους να τις χρησιμοποιήσου σαν πειστήριο εγκυρότητας.
Ο θεατής έχει την επιλογή να δει το “τοπίο” με μία φευγαλέα ματιά πιάνοντας ξέχωρες λέξεις, να βαδίσει μέσα στο έργο πηγαίνοντας όμως μονάχα όπου οι διάδρομοι του επιτρέπουν, ή να πάρει απόσταση και να το διαβάσει από μακριά. Από απόσταση οι λέξεις φτιάχνουν φράσεις με κλειδί κωδικοποίησης το χρώμα. Φράσεις οι οποίες υποδαυλίζουν τον αρχικό σκοπό των λέξεων.
Το χρώμα που χρησιμοποιήθηκε δανείζεται το τηλεοπτικό φως. Ο συνδυασμός χρώματος και σύνθεσης χρησιμοποιεί σαν εργαλείο την αισθητική ώστε να αποδώσει τις έννοιες.
Η έκθεση ROOMS εκτείνεται σε έναν ολόκληρο όροφο του Ξενοδοχείου, όπου κάθε καλλιτέχνης ή ομάδα παρουσιάζεται σε ένα δωμάτιο και το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να αναδειχθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.
Στο Οικονομία Τίτλων η Κατερίνα Κονταρίνη στήνει μια λετριστική εγκατάσταση που απλώνεται στον χώρο με τα γνώριμα στοιχεία από τους τίτλους των MME.
Yλικά (ψεύτικο φελιζόλ ή σίδερο), χρώμα fluorescent που παραπέμπει στα φωσφορίζοντα «πυροτεχνήματα λάμψης» των τίτλων ειδήσεων, γραμμική, διασταυρούμενη διευθέτηση των γραμμάτων/λέξεων που δίνει την αίσθηση της ροής, της συνεχούς κίνησης και της μίξης των συμβάντων στον μηντιακό χωροχρόνο.
Τα δελτία ειδήσεων μετά την απαραίτητη πλύση, βγαίνουν έξω από το κεφάλι μας και ξετυλίγονται στο ξενοδοχειακό πάτωμα, στα ROOMS2016.
Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου
New Babylon Revisited/ OCTO-APPS in Praxitelous 33, Athens, 5-8 November 2014
Η Νέα Βαβυλώνα είναι μια αφορμή για σκέψη, για συζήτηση, για την ανάπτυξη νέων μοντέλων συνεργασίας. τη δυνατότητα ελεύθερης επικοινωνίας και την ανάπτυξη υποδομών που ελέγχονται από τους ίδιους τους κατοίκους.
Στο πλαίσιο αυτό, τα γραφεία και τα εργαστήρια ενός κτιρίου στην Πραξιτέλους ενώνονται με την κατασκευή ενός δικτύου από σωλήνες και κάψουλες που παραπέμπει στους “πνευματικούς σωλήνες” των μητροπόλεων στο παρελθόν (Octo-apps).
Με το APPS, το OCTO καλωσορίζει ένα νέο μοντέλο συνεργασίας του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, προσκαλώντας τους κατοίκους να συμμετέχουν στην κατασκευή μιας υποδομής από την οποία θα επωφεληθούν οι ίδιοι.
Ένα εγχείρημα του Goethe-Institut σε συνεργασία με το Circuits and Currents project space και το Γραφείο Διασύνδεσης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, το Common Media Lab του Center for Digital Cultures του πανεπιστημίου της Leuphana, το 3 137, το Space Under, τους Errands και το Ασύρματο Μητροπολιτικό Δίκτυο Αθηνών.
Καλλιτεχνική βραδιά ευαισθητοποίησης για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Artist Talk
Στην περίοδο που διανύουμε το μνημόνιο έφερε την οικονομία στο προσκήνιο. Οι οικονομικοί όροι δεν είναι πλέον ένας τρόπος κατανόησης, δεν χρησιμοποιούνται καθημερινά µόνο από ειδικούς των τραπεζών, χρηματιστές ή καθηγητές των οικονομικών, και δεν τους διαβάζουμε πλέον αποκλειστικά στις στήλες των οικονομικών εφημερίδων, Είναι μόνιμο πρωτοσέλιδο, πρώτη και δέκατη είδηση των δελτίων ειδήσεων, αντικείμενο καθημερινής συζήτησης και καθημερινής επιβίωσης. Οι όροι που υπήρχαν δεν έφταναν για την αποτύπωση της «οικονομικής» καθημερινότητας και έπρεπε να εφευρεθούν νέοι ώστε να μεταφέρουν το δέος και την βαρύτητα της κατάστασης. Η οικονομία έγινε’ το επίκεντρο της προσοχής. Τα μέσα επικοινωνίας αγωνίζονται να κρατήσουν το ενδιαφέρον, ο φόβος και η ανασφάλεια ενισχύονται σε καθημερινή βάση.
Παρατηρώ και σημειώνω, τα τελευταία χρόνια, λέξεις, όρους, φράσεις που προβάλλονται στα ΜΜΕ. Ο τρόπος χειρισμού της ελληνικής γλώσσας έχει την υπογραφή της οικονομικής κρίσης. Πριν δέκα χρόνια δεν θα τις άκουγες και δεν θα μπορούσες να αντιληφτείς την σημασία τους. Και όμως σήμερα είναι πειστήριο εγκυρότητας. Το χαρακτηριστικό πού µε κάνει να επιλέγω τις λέξεις είναι ότι ανήκουν στην εποχή τους.
Μάζεψα όλο το υλικό µου επί το πλείστων από τα δελτία ειδήσεων αλλά και τις εφημερίδες Αφού δημιούργησα έναν όγκο λέξεων άρχισα να δουλεύω µε αυτές προσπαθώντας να φτιάξω προτάσεις οι οποίες είχαν ως σκοπό την υπονόμευση του συστήματος που τις παρήγαγε. Οι φράσεις αρχικά έβγαιναν μεγάλες, και ενώ απέδιδαν το νόημα, το μέγεθος τους δεν ήταν ικανοποιητικό. Στην συνέχεια παρατηρώντας ξανά τα δελτία ειδήσεων διαπίστωσα τον σημαντικό ρόλο που παίζουν οι λεζάντες κάτω από τα θέματα που προβάλλονται. Ενώ δηλαδή υπάρχει µία συζήτηση εν εξελίξει και οι συνομιλητές που συνήθως έχουν αντίθετες απόψεις τις καταθέτουν, και ενώ θεωρητικά ο θεατής βγάζει τα συμπεράσματά του από την συζήτηση, παράλληλα από κάτω προβάλλεται µία σταθερή φράση, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκετε εκεί για να υπενθυμίζει το πλαίσιο στο οποίο γίνετε η συζήτηση. Όμως, τις περισσότερες φορές, ο τίτλος αυτός δεν είναι τίτλος πλαισίου αλλά τίτλος που υποδεικνύει µία θέση, µε την οποία οι συνομιλητές πρέπει ή να συμφωνήσουν ή να εναντιωθούν. Ή άλλες φορές την ώρα της συζήτησης αποκόβουν µία φράση που ειπώθηκε (συνήθως ακραία) και την θέτουν ως λεζάντα της συζήτησης.
Αυτός ο τρόπος της επικοινωνίας, µε την μικρή λεζάντα µε έντονα φωτεινά γράμματα, µε οδήγησε στο να συμπιέσω όσο μπορούσα τις δικές µου φράσεις, έτσι κατέληξα στο να κρατήσω το μοτίβο των τριών λέξεων χωρίς άρθρα και μέσα σε αυτό να αποδώσω το νόημα.
Αφού λοιπών δημιούργησα τις φράσεις ήρθε η ώρα της απόφασης της απόδοσης στον χώρο και η επιλογή του υλικού.
Το υλικό που επέλεξα για να αποδώσω το έργο είναι το βαμμένο φελιζόλ. Το φελιζόλ ως υλικό είναι ελαφρύ και οικονομικό, κάνει έτσι µία παραπομπή στην διαδικασία µε την οποία κατασκευάζετε µία είδηση, παράλληλα όμως αυτή η είδηση πρέπει να εμφανιστεί µε έναν πειστικό και όμορφο τρόπο. Το λευκό του φελιζόλ αναδεικνύει όποιο χρώμα περαστεί επάνω του, δίνοντας σαν αποτέλεσμα ένα φως που φαίνεται σαν να πηγάζει εκ τον έσω, το λεγόμενο τηλεοπτικό φως. Ο τρόπος κοπής του φελιζόλ όπως και το ρετούς έπρεπε να είναι προσεγμένος ώστε να παραπέμπει στην πειστικότητα, τα γράμματα αποκτούν µε την κατασκευή αυτή έναν όγκο που σε συνδυασμό µε το χρώμα ο θεατής δυσκολεύετε να καταλάβει τι υλικό βρίσκεται από κάτω. Μπορεί να συμπεράνει ότι είναι κάτι πιο σταθερό όπως ξύλο.
Στην εγκατάσταση που δημιούργησα ήθελα ο θεατής να βιώσει παρόμοια αίσθηση µε αυτή που βιώνει σήμερα όταν παρακολουθεί ένα δελτίο. Ο θεατής έχει την επιλογή να δει το “τοπίο” µε µία φευγαλέα ματιά πιάνοντας ξέχωρες λέξεις, να βαδίσει μέσα στο έργο, πηγαίνοντας όμως μονάχα όπου οι διάδρομοι του επιτρέπουν ή παίρνοντας απόσταση, να το διαβάσει από μακριά. Από απόσταση οι λέξεις φτιάχνουν φράσεις µε κλειδί κωδικοποίησης το χρώμα, ενώ ο συνδυασμός χρώματος και σύνθεσης χρησιμοποιεί σαν εργαλείο την αισθητική ώστε να αποδώσει τις έννοιες.
Στην εγκατάσταση αναδεικνύω τον τρόπο µε τον οποίο λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία και κουλτούρα. Αυτό βρίσκεται σε άμεση σχέση µε την πολιτική διάσταση της οικονομίας, μιας και οι εκπρόσωποι της χρησιμοποιούν την γλώσσα ώστε να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Ένα παιχνίδι εντυπώσεων µε στόχο τον άνθρωπο. Σκοπός µου είναι να ωθήσω τον θεατή να επανεπεξεργαστεί τη διαδικασία πληροφόρησής του.
