Ο Γιοχαννες Ίττεν είπε ότι η τέχνη του χρώματος μπορεί να παραμείνει κρυφή από το μάτι, η ουσία των χρωμάτων παραμένει αόρατη και μόνο η καρδιά μπορεί να το παρατηρήσει προσεκτικά. Το χρώμα είναι ζωή, ένας κόσμος χωρίς χρώματα μας φαίνεται νεκρός, τα χρώματα είναι οι πρωταρχικές ιδέες, τα παιδιά του φωτός που υπήρξε στην αρχή άχρωμο και του συντρόφου του του σκότους επίσης άχρωμου. Όπως η φλόγα γεννά το φως έτσι το φως γεννά τα χρώματα. Τα χρώματα είναι τα παιδιά του φωτός και το φως είναι η μάνα των χρωμάτων. Το φως μας αποκαλύπτει μέσω των χρωμάτων το πνεύμα και την ζωντανή ψυχή αυτού του κόσμου.
Τα έργα που δημιουργώ έχουν πολλά και έντονα χρώματα, αφηγούνται καταστάσεις και προκαλούν τα συναισθήματα του θεατή. Αφορμές των έργων μπορεί να είναι σκέψεις και όνειρα στην πραγματικότητα όμως αυτό που απεικονίζουν είναι το φευγαλέο συναίσθημα, αγάπη, φυγή, πόνος, άρνηση. Κάθε έργο καλεί τον θεατή να αισθανθεί, να μπει σε ένα εικονικό συναίσθημα, σκοπός είναι η καρδιά του θεατή.
Έντονο στοιχείο των έργων είναι ή σύνθεση μορφών και χρωμάτων, τελικός σκοπός η αρμονία η οποία όμως δεν γίνεται επιτηδευμένα αλλά μέσα από τον πόλεμο και το χάος, έτσι όλα τα στοιχεία βρίσκουν την θέση τους μέσα στο έργο με αποτέλεσμα η αρμονία να είναι ζωντανή γεμάτη κίνηση σχεδόν προκλητική.
Μονόλογος – Γλυπτική σε δημόσιο χώρο Νοσοκομείο Σωτηρία Χρωματισμένο ξύλο και μέταλλο 2.10μ
Σύμφωνα με τον Καντίνσκι οι σχέσεις ανάμεσα στην ιστορία της τέχνης και στη ιστορία του πολιτισμού συνοψίζονται σχηματικά σε τρία καλούπια:
1. Η τέχνη είναι κατά την εικόνα της εποχής της όπως παρακάτω:
α. είτε η εποχή είναι δυνατή και πυκνή, και η τέχνη επίσης δυνατή και πυκνή δηλαδή συμβαδίζει με τον καιρό της χωρίς προσκόμματα,
β. είτε η εποχή είναι δυνατή, αλλά εσωτερικά παρακμάζουσα και η τέχνη αδύνατη, δηλαδή υποκύπτει στην παρακμή.
2. Η τέχνη εναντιώνεται, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, στην εποχή της εκφράζει τις δυνατότητες τις αντικείμενες στον καιρό της.
3. Η τέχνη ξεπερνά τα σύνορα που η εποχή της θέλει να της επιβάλλει και εκφράζει το πνεύμα του μέλλοντος.
Το νοσοκομείο Σωτηρία είναι κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας, στις εγκαταστάσεις του έχουν νοσηλευτεί γνωστές προσωπικότητες της νεοελληνικής τέχνης όπως η Πολυδούρη, ο Ρίτσος, ο Καρυωτάκης και άλλοι. Ήταν ακόμα και πηγή έμπνευσης για κάποιους από αυτούς που κατόρθωσαν παρά τις αντίξοες συνθήκες να συνεχίσουν το έργο τους.
Όπως στην ζωή έτσι και στην ζωγραφική τα όρια είναι διαφορετικά για τον καθένα. Τι συμβαίνει όμως όταν η θέληση για δημιουργία έρχεται μέσα από την ανάγκη για διεύρυνση των ήδη υπαρχόντων ορίων;
Όταν η μουντή καθημερινότητα που ζούμε οδηγεί την κοινωνία και τους εικαστικούς που είναι μέρος αυτής σε εύκολες λύσεις και συμβιβασμό, ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι η στροφή του καλλιτέχνη προς τα μέσα, εκεί ο καθένας μας μπορεί να έχει φυλαγμένα δοχεία με χρώματα τα οποία δεν έχουν επηρεαστεί από τον χρόνο και την υγρασία της πραγματικότητας.
Τα έργα μου έχουν πληθώρα χρωμάτων τις περισσότερες φορές προκλητικά έντονων και τοποθετημένων σε επικίνδυνες γωνίες, και αυτό είναι το σημείο δράσης –η πρόκληση-το ερώτημα που ψάχνει απάντηση. Η απάντηση έρχεται με την εξισορρόπηση, η οποία συμβαίνει πάντα μέσω ενός άλλου στοιχείου στο έργο και όχι μέσω της εξομάλυνσης και εδώ έχουμε την αντίδραση στην δράση.
Η ισορροπία έρχεται μέσω του διαλόγου των στοιχείων και ο διάλογος αυτός έχει ως συνέπεια την κίνηση η οποία στην ζωγραφική -που από την φύση της είναι στατική- πάει το έργο ένα βήμα ποιο μακριά, ένα βήμα προσωπικά πολύτιμο.
